Jeśli dajesz, proszę, znaj swoje granice. Bo biorący nie mają żadnych.
Wiesz, jak i gdzie te granice postawić?
Jeśli sama ich nie masz i nie umiesz powiedzieć stop, inni będą brać i brać, bo… czemu nie? Jasne, że dorastamy do empatii i zwracania uwagi na granice innych ludzi, których oni sami nie potrafią wypowiedzieć. Tak, coraz lepiej czujemy, gdzie zaczyna się nadwyrężenie drugiej osoby. Jednak wciąż najlepszym sposobem na ustawienie granicy jest po prostu zakomunikowanie jej. Bo nie każdy jest empatą, który po prostu z urodzenia odczuwa innych, również te momenty, kiedy zaczyna przekraczać granice drugiej osoby, a więc sam się zatrzymuje. Mówienie o swoich potrzebach i granicach to nauka, to proces, to codzienne podejmowanie działania, w małych i większych sytuacjach.
Pamiętam taką sytuację z 2 może 3 klasy podstawówki. Kolega z klasy zaczepiał mnie, ja się denerwowałam. W końcu mnie kopnął. Oddałam mu mocniej. I on też mi znowu oddał…. Zgadnij co usłyszałam od dorosłych?
A czy Ty w ogóle znasz swoje granice i potrzeby?
– Nie wchodź teraz do mojego pokoju, chcę być sama.
– Czuję się zmęczona, a więc zakończmy już nasze spotkanie.
– Nie zrobię tego dziś, chcę odpocząć.
– Nie pomogę ci, czuję że to nadwyręża mój czas/pieniądze/emocje/itd.
– Nie chcę teraz bliskości, ten poranek chcę dać tylko sobie.
– Swoje usługi wykonuję tylko po otrzymaniu zaliczki.
Albo: Nie. I już. Bez podawania powodu, jeśli nie masz na to ochoty, a sytuacja tego nie wymaga, bo np. to bliska Ci osoba i chcesz postawić granicę w szacunku do Waszej bliskości.
A jeśli swoich granic nie znasz, to dlaczego? I jak je poznać?
Moje są tutaj:
– Prowadzenie sesji, warsztatów i tworzenie olejków to moja praca
– Nie odpowiadam w sprawach zawodowych na wiadomości pisane na profil prywatny.
– Nie odpowiadam „w wolnej chwili” na zawodowe tematy. Wolne chwile są dla mnie i dla mojego prywatnego życia.
Granice to mój życiowy temat, bo nikt nigdy nie nauczył mnie, że MOGĘ stawiać granice. Że moje granice są dobre, ważne i potrzebne. Że mówiąc o moich granicach, tworzę przestrzeń poczucia bezpieczeństwa dla siebie i w relacjach. Ja od dziecka miałam ustępować, rezygnować, dzielić się swoimi zasobami, być miła i dziękować, aby komuś nie zrobiło się przykro. Nauczono mnie, że aby innym było miło, ja muszę się poświęcić, zrezygnować z siebie i nie stawiać granic ani warunków. Nauczono mnie, że to nawet lepiej, kiedy ludzie przekraczają moje granice – nie jest im wtedy przykro. Dlatego wpakowałam się w relację z narcyzem, który od początku wykorzystywał mnie i manipulował mną ale nie wolno mi było mieć żadnych oczekiwań, żadnych granic, żadnych warunków brzegowych. On wypowiadał na głos to, z czym wyszłam ze swojego rodu: Jak możesz cokolwiek ode mnie oczekiwać, to nie jest miłość, w miłości nie ma oczekiwań i nie stawia się granic!
Znasz to? Doświadczyłaś takich sytuacji, w domu, gdy byłaś dzieckiem, nastolatką?
Granice są dobre. Są potrzebne w relacjach i miłości. W pracy z klientami, w przyjaźni. Zdrowe granice są tu, gdzie w mądrości serca dbasz o swoje dobro, w uszanowaniu drugiej istoty, ale nie poświęcając co rusz siebie. A jeśli czujesz, że ktoś próbuje Cię wykorzystać i nie rezygnuje z tego zamiaru, to stawiaj granice stanowczo, mocno i agresywnie. Moja reakcja oddania kopniakiem za kopniak była zdrowa i normalna, bardziej normalnie nie dało się zareagować. Kogo to oburzyło? Dorosłych. No bo Karolinka, taka grzeczna dziewczynka??? I tak właśnie formatowało się kiedyś zdrowe odruchy stawiania granic w potulne i miłe przyjmowanie ciosów, ataków i nadużyć.
Widzę, że dla wielu kobiet granice są jednym z najważniejszych tematów w pracy z kobiecością i łonem. Dlatego zapraszam do podróży, w których rozpoznasz, nazwiesz i nauczysz się swoich granic.
Zapraszam na webinary:
Ukochanie Joni. Moje uzdrowione Łono
Cykliczność a zdrowie emocjonalne kobiety
Relacje z osobowością narcystyczną. (Narcyzm, zaklęte Ja)
Olejki Yoniversal Care – Medycyna Ukochania
Karolina